In 1932 werd het gietijzeren hekwerk van de Maasbrug te Maastricht verwijderd. Waar is dit hekwerk gebleven? Jean-Paul Colins zoektocht naar fragmenten van het hek werd opgepikt door Dagblad de Limburger. Gewapend met meetlint togen ze samen door de stad om een deel van het mysterie te ontrafelen.
De Servaasbrug heeft in de historie vele metamorfoses ondergaan. Begin jaren dertig van de vorige eeuw vond de wellicht grootste plaats. De toen nog (Oude) Maasbrug geheten brug voldeed niet langer. Hij was ongeschikt voor het steeds drukker wordende verkeer, dat hem vrijwel letterlijk aan het wankelen bracht. Het oorspronkelijke plan was om de brug volledig af te breken. Hij was toch al overbodig geworden door de zojuist opgeleverde, driehonderd meter noordelijker gelegen Wilhelminabrug. Niet alleen stuitte dit de Maastrichtenaar tegen de borst, de kwestie kreeg ook landelijke media-aandacht. Het voornemen de oudste brug van het land uit de geschiedboeken te wissen, maakte grote woede los bij velen. Om toch iedereen tevreden te stellen werd van afbraak afgezien en besloten de brug aan te passen. Een nobel plan waar in de praktijk weinig van terecht zou komen. De brug werd niet alleen steen voor steen maar ook met gebruik van explosieven ‘gedemonteerd’, waarna volledige herbouw plaatsvond. Eenmaal de zowat compleet nieuwe brug gereed was, kreeg hij de naam Servaasbrug, vernoemd naar Maastrichts eerste bisschop.
Het gietijzeren hekwerk dat sinds 1837 op de Maasbrug had gestaan kreeg deels een herbestemming. Bijna de helft zou worden herplaatst op de Abtstraat/Kommel, Begijnenstraat, Verwerkhoek en Ezelmarkt. Het fragment op de Ezelmarkt werd in de jaren ’70 verwijderd. De overige fragmenten staan er tot op de dag van vandaag nog. De andere helft van het hekwerk belandde vermoedelijk op het terrein van Openbare Werken op de huidige Beatrixhaven. Veel meer is er niet bekend. Ligt het hekwerk wellicht nu opgeslagen op het gemeentedepot te Ankerkade? Jean-Paul hoopt in elk geval van wel, met een duidelijke reden.
In het voorjaar van 2021 verscheen Maastricht op weg naar een nog mooiere stad?, een uitgave van TOPOS Architectuurcentrum Maastricht. In deze fraai vormgegeven hardcover stellen tal van Maastrichtse burgers en betrokkenen verbeterplekken voor. Een van deze verbeterplekken is van Jean-Paul en heeft betrekking op de onooglijke metalen borstwering boven de in 2007 blootgelegde achtste boog van de Servaasbrug. Dit metalen verlengstuk van de stenen borstwering heeft veel weg van een reeks aaneengeschakelde stroomkastjes. Dit kan aanmerkelijk beter. Maar hoe? Toen Jean-Paul nog eens in de geschiedboeken dook, meende hij de oplossing te weten: vervang de ‘stroomkastjes’ door overgebleven fragmenten van het hekwerk dat van 1837 t/m 1932 de brug een statig aanzien gaf. Deze verwijderen van de plekken waar ze momenteel staan, lijkt geen optie. Ze komen op al die plekken uitstekend tot hun recht. Maar wat nu als er nog fragmenten in een depot liggen opgeslagen? Ze zouden een meer dan waardige vervanger zijn van de huidige situatie.
Lees hier het online artikel van Dagblad de Limburger.